ไม่รู้นะ... ฉันรู้สึกเชื่อความรู้สึกไว้วางใจที่เรามีให้ต่อกัน ไม่ต้องหวานหรือตัวติดกันตลอดเวลา
ในวันหนึ่งเราควรจะเว้นที่ว่างให้ใครคนนั้นได้มีสังคมของเขา คิดทบทวน มีโลกส่วนตัวที่คิดอยากจะทำอะไรก็ทำ
ถ้าหากว่าตัวติดกันตลอดเวลา มันก็คงเป็นเรื่องน่าเบื่อเกินไป แต่ก็ไม่ใช่หายไปเลยนะ แค่เว้นที่ว่างให้กันบ้าง

       ถ้าหากว่าใครเห็นฉันครั้งแรก ก็คงเหมือนกับเธอนั่นแหละ ที่มองฉันเป็นคนหยิ่งๆ ไม่สนใจอะไรใช่ไหมล่ะ
แต่จริงๆ เปล่าเลย ฉันใส่ใจกับทุกคนที่อยู่รอบข้างฉัน ที่ไม่พูดน่ะ ไม่ใช่ไม่ใส่ใจนะ แต่ว่าแค่มองดูอย่างเงียบๆ
เก็บพฤติกรรม รายละเอียดเล็กน้อย รวมถึงสีหน้าท่าทาง ดูไปฉันเป็นคนละเอียดใช่ไหมล่ะ
เปล่าเลย ฉันก็อยากรู้จักพูดคุยเหมือนกับคนอื่นๆนั่นแหละ แต่ดูเหมือนฉันจะช้ากว่าทุกที
เพื่อนคนอื่นๆ พูดกันไปหมดแล้วเนี่ยดิ สมองฉันก็ช้าซะเหลือเกิน บางทีก็ลืมซะอย่างนั้นว่าจะพูดอะไร เหอะๆ
เอาเหอะ ถ้าจะรู้จักฉันก็เห็นจะต้องทำใจ...